Star 21. வடக்கு நோக்கி என் முதல் பயணம் - A Tale of Twists

எனது மற்ற நட்சத்திர வாரப்பதிவுகளை இங்கு சென்று வாசிக்கவும்

பொறியியற் படிப்பு முடித்தவுடன், பெங்களூரில் பணி புரிந்து வந்தேன். அப்போது ONGC நிறுவனத்திலிருந்து வேலைக்கான நேர்முக அழைப்பு என் சென்னை முகவரிக்கு வந்தது, அதற்கான எழுத்துத் தேர்வு நடந்து கிட்டத்தட்ட ஆறு மாதங்களுக்குப் பிறகு! நான் பெங்களூரில் நல்ல வேலையில் இருந்ததால், மும்பை / டில்லி போன்ற இடங்களுக்கு பணி நிமித்தம் செல்வதில் என் அன்னைக்கு அவ்வளவாக உடன்பாடில்லை. நேர்முகத் தேர்வோ டேராதூன் (Dehradun) என்ற இடத்தில். இது நடந்தது 1987 ஜனவரியில்.

எனக்கு நேர்முகத் தேர்வுக்கான கடிதம் வந்திருக்கிற விஷயம் கடைசி நிமிடத்தில் தான் எனக்குத் தெரிய வந்தது. அது கூட, என் சித்தி என் அன்னையிடம், 'ஒரு தேர்வுக்கோ அல்லது வேலைக்கோ செல்லலாமா/வேண்டாமா என்பதை உன் மகனே முடிவு செய்வது தான் சரியாக இருக்கும். இப்போது இதை நீ மறைத்து விட்டு, பின்னால் தெரிய வந்தால் அவன் ரொம்ப வருத்தப் படுவான். ONGC ஒரு பெரிய கம்பெனி, அவனுக்கு ·போன் போட்டு சொல்லி விடு' என்றெல்லாம் அறிவுறுத்திய பிறகு.

புதிதாக வேலையில் சேர்ந்திருந்த நான், என் மேலாளரிடம் கெஞ்சிக் கூத்தாடி லீவு பெற்று, பெங்களூரிலிருந்து சென்னைக்கு விரைந்தேன். அன்றிரவே தில்லிக்கு ரயில் பிடித்தால் தான் நேர்முகத் தேர்வுக்கு செல்ல முடியும் என்ற சூழ்நிலை! நான் அது வரை வடக்குப் பக்கம் தலை வைத்து படுத்தது கூட கிடையாது. என் உறவினர் ஒருவர் மூலம் எமெர்ஜன்ஸி கோட்டாவில் டிக்கெட் வாங்கி (இதற்காக அலையோ அலை என்று காலையிலிருந்து மதியம் வரை அலைந்தேன்!), என் ஒன்று விட்ட சகோதரன் ஒருவனின் தில்லி முகவரியை கஷ்டப்பட்டு கண்டுபிடித்து, அவனுக்கு நான் டில்லி வருவதாக ஒரு டெலிகிராம் கொடுத்து விட்டு மாலை தான் வீட்டுக்கு வந்தேன். அரக்க பரக்க தேவையானவற்றை ஒரு பெட்டியில் அடைத்துக் கொண்டு, கடவுளை வணங்கி விட்டு இரயில் நிலையத்திற்குப் புறப்பட்டேன். என் அம்மாவின் முகத்தில் கவலை ரேகைகள் தெரிந்ததைப் பற்றி கவலைப்பட எனக்கு நேரமில்லை!!!

கிராண்ட் டிரங்க் எக்ஸ்பிரஸ் பயணம், இரயிலில் ஏறி அடுத்த நாள் இரவு வரை ஜாலியாகவே அமைந்தது. ஒரு தூத்துக்குடி காங்கிரஸ்காரர், ஒரு மிலிட்டரிக்காரர், இரு இளைஞர்கள் ஆகியோருடன் அரட்டை அடித்தபடி பொழுது இனிமையாகவே கழிந்தது. முன்னிரவிலிருந்து (ஆக்ரா நெருங்குவதற்கு முன்பாகவே!) குளிர் நடுக்கத் தொடங்கியது ! ஸ்வெட்டரும் இல்லாமல், சரியான போர்வையும் இல்லாமல் உடம்பு ஒரு மாதிரி விறைத்து விட்டது ! பொட்டுத் தூக்கம் இல்லை; இரயில் நிறுத்தங்களிலெல்லாம், மண் கோப்பைகளில் கிடைத்த சூடான தேநீர் அருந்தினேன். வாழ்க்கையில் நான் சந்தித்த முதல் கடுங்குளிரின் தாக்கம் மறக்கவே முடியாதது !!!

என் சகோதரன் தில்லி இரயில் நிலையத்திற்கு வரவேண்டுமே என்ற ஓர் எண்ணம் தான் மனது முழுவதும். வரவில்லையென்றால், அவன் முகவரி தேடி குளிரில் அலைய வேண்டுமே என்ற கவலை வேறு. என் நல்ல நேரம், இரயில் நிலையம் வந்திருந்த அவன், சிரித்தபடி ஸ்வெட்டர் ஒன்றைத் தந்து, "நீ எடுத்து வரமாட்டாய் என்று எனக்குத் தெரியுமே!" என்றான். அதை அணிந்தபின் தான், பற்களின் ஆட்டம் நின்று, பேச்சே வந்தது !!! அடுத்த நாள் நேர்முகத் தேர்வு என்பதால், அன்று மாலையே டேராதூனுக்கு பேருந்தில் பயணம் மேற்கொண்டேன்.

அச்சமயம், கல்லூரி நண்பன் ஒருவன் டேராதூனில் அவனது நிறுவன பயிற்சிக்காகத் தங்கியிருந்தான். அவன் இருப்பிடத்தைக் கண்டுபிடித்து சென்றபோது, அவன் ஊர் சுற்றப் போயிருந்தான். திபெத்தியன் சந்தையை ஒரு ரவுண்ட் அடித்து, ஒரு நல்ல ஸ்வெட்டரை வாங்கிக் கொண்டு, அவனுக்காகக் காத்திருந்து அந்த திருவாழத்தானை இரவு பத்தரை மணிக்குத் தான் பார்க்க முடிந்தது. அது அவன் நிறுவன விடுதி என்பதால், இரவு நான் அங்கே தங்க இயலாது என்று கவுத்து விட்டான். நண்பன் கொஞ்சம் மப்பில் இருந்தாலும், என்னுடன் வந்து சாப்பாடு வாங்கிக் கொடுத்து ஏதோ ஒரு பாடாவதி லாட்ஜில் நான் தங்க ஏற்பாடு செய்து விட்டுப் போய் விட்டான்.

எனக்குத் தெரிந்த அரைகுறை ஹிந்தியில் லாட்ஜ் மேற்பார்வையாளரிடம் என்னை காலை ஆறரை மணிக்கு (எட்டு மணிக்கு நேர்முகத் தேர்வு) எழுப்புமாறு கூறிவிட்டு உறங்கச் சென்றேன். காலையில் விழிப்பு வந்து மணி பார்த்தால், ஏழு ஐம்பதைக் காட்டியது ! என் ஹிந்தி அறிவை நொந்தபடி, பல் மட்டும் துலக்கி விட்டு, ஓர் ஆட்டோ பிடித்து தேல்பவன் (ONGCயின் தலைமை அலுவலகம்) நோக்கி விரைந்தேன்!

**********************************************
ஆட்டோவுக்கு பணம் கொடுக்கும்பொது தான், தங்கிய லாட்ஜின் பெயரையோ, அது இருந்த இடத்தின் பெயரையோ கவனிக்கத் தவறியது சுள்ளென்று உரைத்தது. என்னுடைய பெட்டியை அந்த லாட்ஜின் அறையில் விட்டு வந்திருக்கிறேனே ? ஆட்டோக்காரரின் கையைத் தடவி, "முஜே, அபி ஆயா, ஹைனா, கிதர்ஸே ?" என்றவுடன் அவர் பார்த்த பார்வையே, 'என்ன மாதிரி கிறுக்கன்டா இவன் ? இவன் எங்கேயிருந்து வந்தான்னு நம்மை ஏன் கேக்கறான் !' என்றது. நான் விடாமல், மறுபடியும், "பாய்சாப், ஹமாரா ஹோட்டல் கா நாம் க்யா ஹை ?" என்றவுடன், 'நான் சற்று மரை கழண்ட கேஸோ' என்ற அவருக்கிருந்த கொஞ்ச நஞ்ச சந்தேகமும் போய் விட்டது ! "முஜே கோயி ஹோட்டல் கா நாம் நஹி மாலும், சம்ஜா ?" என்று கடுப்பினார் ! ஒரு பத்து நிமிடங்கள் போராடி, நான் என்ன கேட்கிறேன் என்று புரிய வைத்து (அல்லது அவருக்கு புரிந்து!) 'ஐயோ பாவமே ! இதைக் கேட்கவா இவ்வளவு சிரமப்பட்டாய் ?' என்பது போல் கனிவாகப் பார்த்து, நான் தங்கியிருந்த லாட்ஜின் பெயரைக் கூறினார். லாட்ஜின் பெயரைக் குறித்துக் கொண்டு, அவருக்கு சுக்ரியா சொல்லி, ஆனந்தக் கண்ணீர் விட்டேன் ! (இப்ப சொல்லுங்க, ஹிந்தி தெரிஞ்சா நல்லது தானே :))

நல்ல வேளை, தேர்வுக்கு வந்தவர்களின் பட்டியலில் எனக்கு முன் பலர் இருந்ததனால், என் முறை வர மதியம் ஆனது. தேர்வுக்கு வந்திருந்த ரூர்க்கி பல்கலைக்கழகத்தில் பயின்ற ஒரு பெண்ணுடன் 'கடலை' போட்டு விட்டு , நேர்முகத் தேர்வை சிறப்பாகவே எதிர்கொண்டு, புதுத் தோழிக்கு பிரியா விடை கொடுத்து விட்டு, மாலை லாட்ஜுக்கு வந்து பெட்டியை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பி, தில்லிக்கு எந்த மார்க்கமாகப் போகலாம் என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்த போது, மற்றொரு கல்லூரி நண்பன் அதிசயமாக கண்ணில் பட்டான். அவனும் ஏதோ வேலை விஷயமாகத் தான் டேராதூன் வந்திருந்தான். இருவருக்குமே தில்லி பயணத்திற்கு, துணைக்கு ஆள் கிடைத்ததில் மிகுந்த மகிழ்ச்சி. மகிழ்ச்சியைக் கொண்டாடவும், இரவுக்குளிரை எதிர்கொள்ளவும் உற்சாக பானம் ! தில்லி செல்லும் இரவு இரயிலில் ஏறி, அரட்டை அடித்தபடி ஜாலியாகப் பொழுதைக் கழித்தோம் !

அடுத்த நாள், தில்லியை அடைந்து அன்று முழுதும் (இரவு இரயிலில் சென்னை கிளம்பும் வரை) தில்லியை சுற்றிப் பார்க்கலாம் என்ற முடிவு செய்து, பிரகதி மைதான் பக்கம் திரிந்து கொண்டிருந்தபோது, கிராண்ட் டிரங்க் எக்ஸ்பிரஸில் சந்தித்த தூத்துக்குடி காங்கிரஸ்காரர் என்னைப் பார்த்து விட்டார். "தம்பி, வாங்க, வாங்க, போயிட்டே பேசுவோம்" என்று என்னைக் கூட்டிக் கொண்டு ஆட்டோவில் பயணப்பட்டார். "தேர்வில நல்லா பண்ணீகளா ?" என்று அன்பாக வினவினார். "இப்போ ஒருத்தரை ஒங்களுக்கு அறிமுகம் செஞ்சு வைக்கிறேன், பாருங்க!" என்று புதிர் போட்டபடி, காங்கிரஸ் தலைமை அலுவலகத்திற்கு அழைத்துச் சென்று, திரு.G.K.மூப்பனார் முன் நிறுத்தி விட்டார் !!! மூப்பனார் அவர்கள் சக்தி வாய்ந்த ஒரு காங்கிரஸ் தலைவராக இருந்த காலம் அது.

மூப்பனார் அவர்கள், தூத்துக்குடிக்காரரிடம் சற்று நேரம் பேசி விட்டு, 'பையன் யாரு ?' என்று வினவ, இவர். "தெரிஞ்ச புள்ளைங்க ! என்ஜினியரிங் முடிச்சுட்டு, ONGC-லே இன்டர்வியூக்காக வந்திருக்காப்ல" என்றவுடன், மூப்பனார் இரண்டொரு வார்த்தைகள் என்னிடம் பேசிவிட்டு, இருவருக்கும் விடை கொடுத்தார். அது தான், நான் மூப்பனாரை என் வாழ்வில், முதலும் கடைசியுமாக நேரில் பார்த்தது.

அன்று, குடியரசு தின ஊர்வலத்தின் ஒத்திகையை பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அன்றிரவே, அதே கிராண்ட் டிரங்க் எக்ஸ்பிரஸில் பயணம் மேற்கொண்டு, ஒரு வழியாக சென்னையின் வெப்பத்திடம் மீண்டும் தஞ்சம் அடைந்தேன்! அதன் பிறகு, என் வாழ்வில் பல இடங்களுக்கு (உள்நாடு/வெளிநாடு என்று) பயணம் மேற்கொண்டிருந்தாலும், நான் most exciting trip என்று கருதுவது, 'பயமறியா இளங்கன்றாக' நான் மேற்கொண்ட இந்த டில்லி/டேராதூன் பயணத்தை தான்! என் வாழ்வின் மறக்கவே முடியாத பிரயாணமும் கூட !!!


எனது மற்ற நட்சத்திர வாரப்பதிவுகளை இங்கு சென்று வாசிக்கவும்
என்றென்றும் அன்புடன்
பாலா